Archief
Tip: Als je op zoek bent naar teksten die inhoudelijk of vormelijk lijken op iets dat je eerder hebt gelezen, dan worden de thema’s heel warm aanbevolen als hulpmiddel.
The Dark PFAS Hypothesis
Strategies of Deception
Liefdesbrief
Aan mijn lieve vrienden die zich niet hebben laten vaccineren,
Een Icarus van baksteen, asbest en dode papegaaien
Een nieuwe dag, een nieuwe ontbossing. Waarover gaat het deze keer? Wel, tussen Boom en Rumst vind je de “Kleiputten Terhagen”, een natuurgebied van 55 hectare. En dat moet nu alweer tegen de vlakte. Een mooier voorbeeld van de menselijke hubris zal je zelden vinden. Een Icarus van baksteen, asbest en dode papegaaien.
(Hoe je deze keer kan helpen om deze Icarus uit de lucht te meppen voor hij ons allemaal naar de verdoemenis helpt, kan je achteraan lezen.)
Liv - a short story
Liv tried really hard to remember. Did they take the train or an airplane that summer? At the time this would have sounded like an absurdly trivial choice, but Liv suspected that her very life may well depend on it now.
Klimaatverandering, de dood en (pseudo-)religieus denken. (Dag T-73.)
Tijdens onze strooptocht doorheen het land der taboes, is praten over de dood als roven aan de hellemond zelve. Lichte waanzin. Zeker als we religie en klimaatverandering mee in de gifbeker duwen. Maar, hier gaan we. Zeg mij hoe je over de dood denkt en ik zeg u wat u over klimaatverandering denkt.
2020 was het jaar waarin ik...
2020 was het jaar waarin ik...
Be like water my friend. (Dag T-75.)
Omdat het verhaal over mijn eigen financiële trauma’s zoveel losmaakte en omdat er enorm veel troost te vinden is in het helpen van anderen, noteer ik hier alles wat ik ondertussen al weet over hoe het werkt en wat je kan doen. Misschien kan voor het jou, of voor een geliefde écht het verschil maken.
Nog meer water. (Dag T-82.)
De dag begon al om 5u ’s ochtends vandaag, met een email naar de CEO van Water-link. Het is de voorlopige tussenstand na het publiek bericht van gisteren over mijn allerlaatste “pletwalsrekening”.
Water-link and me. (Dag T-83.)
Dit wordt een moeilijk, lang en erg persoonlijk verhaal. Veel twijfel dus of je zoiets moet toevertrouwen aan dit publieke kanaal. Maar, de hele toeslagenaffaire in Nederland maakt een woede in me los die moeilijk af te schudden is.
De financiële vuile was van Ineos
Hey. Psst. Dit is dus de vuile was van Ineos verhaal, zoals je het hier al in stukjes en brokken kon lezen: het krankzinnige financiële plaatje en de cynische rol die o.a. BNP Paribas Fortis, ING en Deutsche Bank daarin spelen.
Oude pijn en yoga. (Dag T-89.)
Een paar weken geleden was het weer zover. Dat oude, vertrouwde gevoel van "hmmm, er is iets mis, want ik ben veel te moe". Om vervolgens eens rustig een zelfscan te maken en te beseffen dat, ah ja, de rugpijn terug is van lang weggeweest.
Tweede brief aan de gouverneur en de burgemeester
Geachte gouverneur Cathy Berx, Geachte burgemeester Bart De Wever,
Nog 98 dagen te gaan. (Dag 269.)
Lieve vrienden, willen jullie even 13 maart 2021 in jullie agenda markeren? Want, als het even meezit, wordt dat een heel bijzondere dag. Het is dan precies een jaar geleden dat de eerste lockdown inging.
Het mysterie van de ETS emissiemarkt ontrafeld
Dit verhaal gaat over CO₂, marktwerking en economische drijfveren. Het ontbloot de kroon ook wel wat en bevat nauwelijks of geen optimisme, iets waar veel organisaties - partijen, bedrijven, media en NGO's - ongemakkelijk van worden.
Catharsis. (Dag 255.)
Het leven is geen zoektocht naar waarheid, lieve vrienden, maar naar catharsis.
Kwade nomaden. (Dag 253.)
We zitten ergens tussenin. Tussen een wereldwijde uitbraak van een nieuwe ziekte en de verlichting die zich aan de horizon aanbiedt. Je mag daarbij een heroïsche overwinning van “de wetenschap” inbeelden of een “terugkeer naar het gezond verstand”. Wat ook je opvattingen, er hangt - opnieuw - verandering in de lucht.
Over hoogtes en laagtes. (Dag 249.)
Stel je voor dat je ergens geblinddoekt in een oneindig uitgestrekt landschap staat. Je kan quasi niets zien behalve waar je voeten staan, maar je merkt wel dat het in sommige richtingen bergaf gaat, in sommige richtingen gaat het omhoog.
Geen bailout voor de fossiele industrie
Deze week kwam de Vlaamse regering vanuit VLAIO uit met een “roadmap studie” voor de chemie, staalindustrie en raffinaderijen. Geschreven door medewerkers van Deloitte, AMS, Climact en VUB. Het schetst een toekomstbeeld van hoe deze industrietakken de klimaatindustrie zouden gaan inzetten.
De perverse hoop-angst-cyclus. (Dag 242.)
Ergens vorige week knapte er iets in die eeuwige nieuwshonger. Het hoefde gewoon niet meer. Het besef dat de nieuwscyclus van de Amerikaanse verkiezingen een week zou duren, verwijderde alle goesting om nog enige nieuwssite te bekijken. Net zoals je in een depressie alle eetlust kan verliezen. What’s the point? Misschien weten jullie wel hoe dat voelt.
Brief aan de CEO van Port of Antwerp
Geachte CEO van Port of Antwerp, Beste Jacques Vandermeiren,
Over (on)handigheid en mildheid. (Dag 228.)
Wie deze ochtend De Morgen opendeed, kon daarin een stuk van Maarten Boudry lezen getiteld “De versoepelbrigade heeft een nieuwe lockdown juist dichterbij gebracht”. Je hoeft het zelfs niet te lezen, want daarmee weet je ook meteen alles wat er in staat. Nee, echt.
De waarde van leven en kostprijs van preventie. (Dag 227.)
Omdat het werkelijk vaak passeert in discussies en het een heerlijk shockerend onderwerp is om over na te denken en ook omdat Ellen Schoenaerts er - terecht - vragen over stelt, gaan we het eens hebben over de kostprijs van de gezondheidszorg. Meer specifiek gaat het over de vraag: “Geven we teveel geld uit aan COVID-testen?”
Slaande deuren. (Dag 226.)
sona pona X. De sociale crisis. (Dag 218.)
De zoektocht naar verwantschap, het koningshuis en rhizomisch denken (deel 1) alsook pijnlijke avonturen in Water-linkland (deel 2).
De blindheid van verwachtingen, rechtzettingen en burgerparlementen. (Dag 210.)
Laten we het absurde nog eens luidop benoemen. Na bevestiging door een viertal contact tracers, twee beheerders van die typische “registratiewebsites” en honderden horeca-zaken, valt het officieel te noemen: De registratielijsten op café en restaurant worden nooit gebruikt.
Banaal geweld voor banaal geld. (Dag 208.)
Toen zaterdag de bossen naast Ineos bezet werden, was het meteen duidelijk dat ik erheen moest. Een verslag over brutaliteit en hoe ermee om te gaan.
Het is gebeurd
Het is gebeurd. Een 100-tal superdappere klimaatactivisten hebben hun lijf tegen de Ineos machine geworpen en zijn het 55ha grote bos gaan bezetten. Hier is wat je moet weten en een paar ideeën over wat je kan doen.
Het bange kind. (Dag 204.)
OK, lieve vrienden, Trump heeft dus COVID-19 opgelopen. Omdat langs alle kanten dezelfde gedachten opduiken - “Is dit wel echt?” “Mag ik hier blij om zijn?” - is het wellicht een “teachable moment” zoals Arnold Schwarzenegger zou zeggen.
De twee brillen. (Dag 200.)
Vandaag, lieve vrienden, is een bijzondere dag, want je kan in het nieuws exact hetzelfde economische verhaal twee keer horen, maar op zo'n totaal andere manier verteld, dat je het niet doorhebt. Fascinerend hoor!
De strijd tegen de bullshitfabriek. (Dag 193.)
In een Homeriaanse rampensaga zou een naam als “Ineos” niet misstaan. Het zou zoiets moeten betekenen als goddelijke rampspoed, als mensgeworden arrogantie. De vraag is wat je in deze allegorie als sterfelijke mens wil betekenen. Wat ben je bereid om te aanvaarden als de kostprijs daarvoor het leven zelf is?
Een zachtaardige voorbereiding op de nieuwe golf. (Dag 192.)
De onwerkelijkheid van recyclage. (Dag 187.)
Soms wil je gewoon in het gras gaan liggen naast een geliefde. (En gelukkig gebeurt dat soms ook.) Maar niet vandaag, want vandaag ligt er een moeilijke conversatie over plasticrecyclage op de plank. Waarom het zo moeilijk is, zal je - helaas - zo ontdekken en helaas is het zo’n illusie-versplinterend verhaal waar heel je lijf van gaan jeuken.
sona pona IX. Het kind en traumatische (on)waarheden. (Dag 186.)
Je zou denken dat het volgen en proberen analyseren van wat er aan het gebeuren is rond ons enkel tot depressie en lethargie kan leiden. Maar dat hoeft niet zo te zijn. Niet persé.
mani pakala ike, het (geld)systeem heeft builenpest. (Dag 182.)
Nu en dan, lieve vrienden, wordt er je gevraagd de duisternis even in de ogen te kijken. Omdat zovelen onder jullie al hebben aangegeven het moeilijk te hebben met dit type berichten, deze verzachtende inleiding, want je moet er toch even door. Adem gewoon even rustig en kruip in het rationele deel van je hersenen, laat de angst even voor wat ze is.
sona pona VIII. Leren houden van het abnormale.
Wat zijn het normale en het abnormale eigenlijk? Hoe bepalen we ze en wat zijn de consequenties daarvan? Kan je er troost en begrip vinden in wiskunde (ook al schrik je van dat woord)? Deze grijze dag, waarin de zomer lijkt te verdwijnen als warm zout water bij eb, vraagt om een “sona pona”, een idee als omarming, als schild tegen een moeilijke wereld.
Zwijgen Is Geen Optie
Het was even verwarrend, want plots kwam er weer een golf vriendschapsverzoekjes binnen. Nu is alles duidelijk: De fantastische gasten van Zwijgen Is Geen Optie hebben dit uit de oude doos opgevist.
Rare fenomenen in pers en partijen.
De groteske Ineos saga deel 11.
Nu heb je drie problemen
Nu de honderden bezwaarschriften binnen zijn, is het tijd om eens te praten over een paar recente ontwikkelingen rond het INEOS dossier. Eentje ligt in heel het verhaal rond CO₂ en klimaatbeleid. Daar valt goed nieuws en krankzinnig nieuws te melden...
Operatie Prachtlach.
Het is zaak, lieve vrienden, om bij een absurdistisch schouwspel altijd den decor in de gaten te houden. Want gegarandeerd zit dat propvol met bijkomstige hilariteiten.
Maak bezwaar, opnieuw en opnieuw.
Er zijn geen natuurlijke grenzen aan hebzucht, cynisme en vernielingsdrang. En daarom, lieve vrienden, uw (minimale) hulp is weer nodig.
Vermenselijking. (Dag 174.)
Omdat er zo weinig gaande is, springen nare gebeurtenissen des te meer in het oog. Hoe vaak kan je immers rapporteren over faillisementen en wandelen in je eigen buurt? Omdat de tijd bovendien vet uitgesmeerd ligt over contactarme dagen op onze “thuisvakantie”, komen die gebeurtenissen voor ons geestesoog veel dichter bij elkaar liggen. Duizend granaten, parasollen en studentendopen nog eens aan toe!
Wat is jouw grens?
Ik schrijf weinig over racisme, deels omdat hierover anderen beter kunnen spreken, maar ook omdat de tekst alleen uit walging zou bestaan.
Walkaway. (Dag 170.)
Het is geen eenvoudige week geweest, hier in onze maatschappij.
Kruip dan.
Na verschillende wilde flodders, waarin rare sprongen werden gemaakt over het ongevaarlijk COVID zou zijn, etc, is dit een enorme verademing. Als je dan toch iets wil ondertekenen, laat het dan dit protest zijn.
Stormy weather. (Dag 165.)
Al enkele maanden is het een vast ritueel geworden: Kijken wat er op de financiële beurzen aan het gebeuren is. Want, het minste wat je er van kan zeggen is dat het er ronduit spectaculair uitziet daar. Daar sta je dan, op het dek van een schip dat nog volop bezig is met het indijken van een gevaarlijke ziekte onder de bemanning, wanneer er een bizarre en gigantische wolkenformatie aan de horizon opduikt.
Nog meer plastic waanzin
Yo-ho. Nu wordt het INEOS verhaal gewoon krankzinnig.
Een leeg openbaar onderzoek
Graag even uw aandacht, want het INEOS dossier neemt weer groteske vormen aan.
Onbegrip en omarming. (Dag 151.)
Dit is zo’n dag waarop je iedereen zou willen vasthouden. Zachtjes fluisteren dat alles goed kan komen, als we verbinding maken.
De kus van Dabrowski
Zaterdag het boek van Chris Van Camp opgepikt in De Groene Waterman (uiteraard) en in drie leesbeurten zat het al achter de kiezen. Wat. Een. Rit.
Brief aan gouverneur en burgemeester. (Dag 144.)
Geachte gouverneur Berx,
Geachte burgemeester De Wever,
Positieve desintegratie. (Dag 141.)
Je bent verbaasd over je eigen gedrag, teleurgesteld zelfs. Je worstelt met gevoelens van minderwaardigheid, voelt schaamte en misschien zelfs schuld. Je probeert aan jezelf te ontsnappen. De éne dag door te vluchten, de andere dag door wild om je heen te slaan. Meestal eindig je languit, uitgeput, tegen de vlakte in een poel van lethargie. Heb je een depressie? Wat is er aan de hand?
De economische herverdeling van Europa
Misschien was je even hard in de war over het financiële pakket dat de Europese commissie aankondigde? Is dit nu wel of niet een goede zaak?
De gereanimeerde spookwetenschap van Bert De Munck
Dit opiniestuk is ronduit fascinerend. Mijn hoofd ging er echt van tollen. (Link onderaan)
Misleidende grondwaterpeilen
Wat is dit voor een walgelijk misleidende titel. De kak wordt, zoals gebruikelijk in dit soort donkere PR, in het midden verstopt:
Roepen in de politieke woestijn
Wat te doen, nu we allemaal staan te staren naar de woestenij van dit politieke landschap?
/posts/2020-07-06_overrijden/
(Dag 115.)
Een jongen aan het Noordkasteel vroeg me: "Meneer, mag ik over u rijden?"
sona pona VII. Nieuwe ogen voor cultuuroorlogen.
Wanneer de meester tovenaar spreekt, moet je opletten
Wanneer de meester tovenaar spreekt, moet je opletten. De Antwerpse burgemeester, Vlaams parlementslid, partijvoorzitter én schijn-premier heeft een opiniestuk geschreven. Dan weet je dat er konijnen, duiven en plastieken bloemen in het rond zullen vliegen.
sona pona VI. De vloek van de hoop.
Sociale media zorgen voor een flink dilemma. Langs de éne kant is het een platform waar je - theoretisch - duizenden mensen kan bereiken zonder langs één of andere machtsstructuur te passeren. Dat geeft ons de mogelijkheid om over eender wat te schrijven, ook al is het niet persé een populaire mening.
sona pona V. Tijdigheid (tenpo pona).
We hebben een problematische relatie met de tijd. Geef maar toe. Misschien niet vandaag, maar doe het dan morgen. En het is een probleem dat vrij specifiek is voor dit tijdperk.
sona pona IV. Nieuwe waarden voor een nieuwe wereld.
In het Stoïcisme vind je vier “kardinale deugden”, beschreven door o.a. Plato en later uitgebreid behandeld door Cicero en anderen: φρόνησις (wijsheid), ἀνδρεία (moed), σωφροσύνη (gematigdheid/geduld) en δικαιοσύνη (gerechtigheid). Het is niet moeilijk om te zien hoe zulke waarden tot op de dag van vandaag bijna niets aan relevantie hebben verloren.
Corruptie
Gebroken ribben tellen.
Wie nu en dan eens langs Stormkop aan het Kattendijkdok passeert, weet dat daar één van de mooiste dichtregels ooit hangt, van de hand van Maud Vanhauwaert. Om het helemaal te kunnen lezen, moet je eventjes van Noord naar Zuid verplaatsen, het geeft zich niet zomaar prijs.
sona pona III. Over rampspoed en voorzienigheid.
Stel, je moet je voorbereiden om drie weken met een paar mensen in een kleine ruimte door te brengen. Er zijn geen aansluitingen op riolering, water, gas of elektriciteit ter beschikking. De dichtsbijzijnde winkel of ziekenhuis is dagenlang reizen. En als laatste probleem ben je erg kwetsbaar voor stormen, want je habitat kan daar volledig aan stuk gaan.
sona pona II. Over ruziemachines.
sona pona I. De parabel van de tijger en een theorie van verandering.
Staren in het donker. (Dag 80.)
Lieve vrienden, het lukt me al een paar weken niet meer om het licht nog te zien. De (politieke) corruptie, de intergenerationele oplichting, de dreiging van een fascistische burgeroorlog, het lukt me niet meer om er voldoende van weg te kijken om de dag door te kunnen.
Herkauwde tunnels en overkappingen.
OK, Ringland herkauwt dan maar een nota van half maart. (http://ringland.be/nieuws/)
De anatomie van een faling. (Dag 76.)
Vooreerst een waarschuwing. Dit verhaal gaat over de Oosterweelverbinding. Het is geen mooi verhaal en het is vreselijk lang. Knack had voorgesteld om er in debat met Manu Claeys over te praten. Die speelde de bal door naar Luc Hellemans van Lantis/BAM. Die wil wel praten, maar pas in juli, wanneer het openbaar onderzoek voorbij is. De opgegeven reden is dat de heer Hellemans wel eens per ongeluk dingen zou kunnen zeggen die de (strategische) legale positie van Lantis zou kunnen schaden. Maak van dat alles wat je zelf wil.
De duurzaamheidspodcast!
Heel soms heb je fantastisch interessante gesprekken. Nog meer soms staan ze op video. (En dat scheelt een pak schrijf- en leeswerk.) Zoals deze, met Valerie Geluykens van JBC, over wat duurzame kleding nu eigenlijk is en wat er daarmee aan de gang is.
Tranen in de woestijn. (Dag 63.)
Plots is daar dat gevoel weer. Dat jongetje op de berg van de Olympus, met tranen in de ogen. “Neem het terug,” smeekt hij, “ik kan het niet meer dragen.” Wanhopig steekt hij zijn vuur in de lucht, wetende dat de goden het niet zullen terugnemen, dat dit de vloek is die hij zal moeten dragen.
Zachtjes wordt de kikker gekookt. (Dag huppeldepup.)
Het verhaal gaat dat de kikker niet doorheeft dat het water langzaam begint op te warmen en daardoor kookt. Wie het vuur heeft aangestoken, dat vertelt men er nooit bij.
Ochtendlicht. (Deel 2.) (Dag 57.)
Gisteren keken we met open ogen en monden naar de eerste afleveringen van “Into The Night”, waarin ook de zachtheid zelve, onze eigen Jan Bijvoet, in meespeelde. Schaamteloos bingen.
Een plan. (Dag 50.)
Verschillende mensen vroegen me om, na wat misschien de “donkere week” moet worden genoemd, weer opnieuw te schrijven over hoe het nu verder zou moeten. “Wat kunnen we doen?” werd in zovele variaties gevraagd. OK. Ik heb het gehoord. Tijd voor constructieve plannen. (En geen beetje.)
En wat vinden we in het midden van deze - zoveelste - shit sandwich?
En wat vinden we in het midden van deze - zoveelste - shit sandwich op VRTNWS?
Vallen in de duisternis. (Dag 49 bis.)
Ja, een tweede tekst op eenzelfde dag. Het voelt gewoon niet oprecht, niet volledig om zo af te sluiten.
Hier komt de shit sandwich. Tjoe tjoe! (Dag 49.)
In de communicatie is er een techniek die - zonder zever - de "shit sandwich" wordt genoemd. Dat is een manier om slecht nieuws te brengen door het langs beide kanten te verpakken in een sneetje zoet brood. Vandaag gaan we eens écht proeven wat men ons in onze strot probeert te duwen. Allez, voor wie daar zin in heeft.
Oh goden van de ironie, waar zijt ge toch mee bezig? (Dag 48.)
In dezelfde week dat INEOS probeert om stiekem een "publieke consultatie over een scoping advies" te laten passeren, waar jullie trouwens massaal voor in het verweer zijn gegaan, komt er nog wat nieuws - ahum - bovendrijven.
De duivel in de nacht. (Dag 47.)
Heel eerlijk? Ik voel me overvallen door vermoeidheid. Maar de lange nacht is er nu en de eerste duivels zijn al op pad. Dus, lieve vrienden, schaar je even naast me. Laat me even rusten tegen jullie schouders terwijl we dit nieuwe monster bekampen.
Het ruisen van de bladeren (en plan B). (Dag 46.)
Tijd om verder te praten over economie en monetair beleid. Als je het nog niet gelezen had, is het wel zo handig om eerst dag 39 (40) even mee te pikken:
https://www.facebook.com/tgoorden/posts/10158414755635891
Zet je schrap. (Dag 39 (40).)
Disclaimers: Deze post zal niet bijzonder geruststellend zijn en wellicht controversieel. De komende dagen/weken plan ik opnieuw op te volgen met “sona pona” (een paar goede ideeën), maar dit verhaal start met een stevige ontnuchteringskuur. Het zal over geld en economie gaan, wat expliciet niet mijn vakgebied is, dus denk gerust kritisch mee. Het is idee is om “first principles thinking” toe te passen en overal waar er een aanname staat, kan je dat zelf (proberen) verifiëren. Goed. Hier gaan we.
Het kind. (Dag 35.)
In navolging van Jeroen, omdat hij zo dapper was zijn verhaal eerst te vertellen, een verhaal dat zo dicht bij het mijne ligt. Over het innerlijke kind en over "de plant", Ayahuasca.
Leiderschap. (Dag 34.)
50 jaar (en 3 dagen) geleden klonk dit bekende zinnetje over de radio: "Houston, we have a problem."
Ring the bell. (Dag 31.)
Ergens onderweg moet er een mistelling geweest zijn. Maar vandaag is het officieel een maand geleden sinds dit dagboek het licht zag. Sinds de deur dicht ging.
De dans. (Dag 30.)
In de supermarkt is iets vreemds gaande. Nee, niet de lege rekken van het toiletpapier. Niet de kassiersters achter plastieken platen.
De Krona Kreniek. (Canvas Corona talk) (Dag 28.)
De titels zijn gekozen om wat aandacht te trekken en de opnames zijn ondertussen al een week oud (een eeuwigheid!), maar als je de lange versie bekijkt op Youtube, zit er ook veel zachts in. 😊
Er zwaait wat. (Dag 27.)
Na de turbulentie van de voorbije dagen en aan de vooravond van nog maar eens een stiekeme verrassing, tijd voor wat lichtvoetigheid en warmte? Ik dacht het wel.
Cabin fever. (Dag 26.)
Over dingen doen. (Dit wordt een héél lange update, hou u vast.)
Het licht zien (deel 2). (Dag 25.)
Amai, dat hele 5G verhaal raakte blijkbaar een gevoelige snaar. Gelukkige werkt mijn anti-trollenspray nog altijd vrij goed. Maar toch straf dat zoveel mensen blijkbaar gebombardeerd worden met 5G bullshit propaganda.
Het licht zien. (Dag 24.)
Om eerlijk te zijn schrik ik ook wel een beetje van het aantal dagen sinds mijn laatste post. De reden daarvoor, daar zal ik maandag wellicht (eindelijk) iets over kunnen schrijven.
Waarheden. (Dag 19.)
Je blik staat wellicht nog meer op scherp dan anders. Quarantaine als lens om mensen doorheen te observeren. Nu de rommeligheid van cafés en de onoverzichtelijkheid van ons vroegere bestaan even is weggesneden, is er geen verbergen meer aan.
Vrijheid. (Dag 17.)
Opgesloten zijn we, dat we opgesloten zijn! Nu de quarantaine (voorspelbaar) verlengd is, volgen onvermijdelijk nog talloze frustraties en grapjes over "thuis moeten blijven". Hoeveel afstand mogen we nog afleggen, wie mogen we nog zien, spreken of zelfs aanraken?
Eén oog open, één oog dicht. (Dag 15.)
Ja, ja. Dag 14 ontbreekt. Het was de eerste keer dat ik na middernacht nog aan het werk was. Sorry lieve vrienden, maar dan vervallen bepaalde creatieve projectjes heel even.
Nieuwe deugden zichtbaar in de glazen bol. (Dag 13.)
Terwijl het brood lag te rijzen, was er tijd genoeg om een documentaire te kijken over hoe in 2017 een computerprogramma genaamd AlphaGo de wereldkampioen vrij onverwacht versloeg in het bordspel "Go". Op een bepaald moment in de docu praten de makers over hoe de computer tot 95 bewegingen diep in het spel aan het kijken is.
Dag - euh - 12. Normaalzucht.
Maandag, veldslag. (Dag 11.)
Aangezien zowel m'n hersenen als mijn vingers voelen alsof ze nood hebben aan een bad vol ijsblokjes, even geen uitgebreide post. (De komende dagen wordt wel duidelijk waarom.)
Het rijk der kinderen. (Dag 10.)
Vandaag verjaarde mijn meter en bij uitbreiding ook mijn lievelingstante. Tante Lieve, zoals ook heel veel van mijn vrienden ze kennen. "Kom nog maar eens met z'n allen eten," zegt ze typisch en het gebeurt vaak ook gewoon.
Escapisme. (Dag 8 & 9.)
Na een weekje sprinten was het tijd om eens rustig op mijn zetel naar een filmpje te kijken. Toen de quarantaine zich begon aan te kondigen, leek dat urenlang verveeld bankhangen in zich te dragen. Maar niet is minder waar. Het lijkt op een bepaalde manier zelfs drukker dan normaal. Of, beter, het leven heeft plots een scherpe focus gekregen.
Every little thing's gonna be allright. (Dag 7.)
Nee, ik ben niet plots een positieve denker geworden. Dat was gewoon wat we daarstraks om 20u uit het raam zongen. "Don't worry, about a thing, because every little thing's gonna be allright." Ja, we waren met zes buren plus twee mensen die wat verloren op straat stonden, maar we zongen verdorie hard.
Ten oorlog. (Dag 6.)
Alberto Cottica vertelde me ooit over een kloosterorde die je bij het intreden niet lastigvielen met één of ander filosofische kader, maar gewoon zeiden "hier is een schup, begin maar".
Zeilbootjes van baksteen (Dag ... uh... 5.)
Wie begint er langzaam de kalender uit het oog te verliezen? Toegegeven, het rondje "voor de webcam met je beste vrienden wat wijn drinken" zal er ook wel voor iets tussenzitten. Een absolute aanrader. Humor is het beste ontsmettingsmiddel voor donkere gedachten. Waar zitten ze eigenlijk, die stand-up comedians? Geef ons je donkerste galgenhumor. Pleeeeaaase.
Kleine stapjes zijn OK. (Dag 4.)
Deze morgen werd ik om 5u wakker. Dat was het dan, slaap voorbij. Ik zal vast niet de enige zijn die vreemde uren ziet 's nachts. Adrenaline in het lijf en een hoofd vol gedachten. En ja, dan begin je naar nieuwswebsites te kijken natuurlijk, en...
Thuisblijven is een spiegel. (Dag 3.)
Ambities en verlangens die plots moeten losgelaten worden. Plots niet meer dat gevoel van vrijheid, van controle hebben. Hoezo, andere mensen gaan mij zeggen wat ik wel of niet mag doen?
Langzaam begint de situatie door te dringen. (Dag 2.)
Wat opvalt is hoe de snelheden daarin verschillen. Sommige mensen (zoals ik) zitten al maanden, tot een jaar in de toekomst te denken. Sommige mensen kijken slechts 1 dag ver en gaan nog "ne laatste" drinken op café.
Welkom op dag 1 (Dag 1.)
Misschien zit je nog wat met de handen in het haar en een slecht gevoel in het lijf? Laat me je proberen helpen.
Het ongekende terrein van een crisis. (Dag nul.)
Bon. We hebben de deur van ons kantoor deze namiddag dichtgetrokken tot nader orde, wellicht minstens enkele weken. Iedereen kan van thuis werken.