Er zwaait wat.
Na de turbulentie van de voorbije dagen en aan de vooravond van nog maar eens een stiekeme verrassing, tijd voor wat lichtvoetigheid en warmte? Ik dacht het wel.
Misschien is het jullie ook al opgevallen. Bij de "social distancing" hoort - blijkbaar - een soort van permanente verlegenheid. Ja, we lopen in een boog om elkaar, maar je ziet ook mensen hun blik afwenden.
Nochtans kan je niet besmet worden door naar elkaars ogen te kijken. Een glimlach is niet gevaarlijk en zwaaien al helemaal niet. Dat kan je allemaal vanop tien meter of meer als je wil.
Dus hier is het idee.
Dit is wat we - heel eenvoudig - allemaal kunnen doen.
Volgende keer dat je de benen strekt of naar de winkel loopt, ga eens hardnekkig mensen vriendelijk begroeten. Je hoeft ze niet aan te spreken, maar glimlach of, voor de durvers, zwaai gewoon lekker naar onbekenden.
Weet je nog hoe dat was als kind? Zo door de achterraam zwaaien naar andere auto's en helemaal blij worden als er eens teruggezwaaid werd?
Dat gevoel zit nog steeds in ons allemaal. Het zit een zwaai, een glimlach ver weg. Letterlijk iedereen kan het.
Negeer de verraste blikken en geniet van de vele glimlachen die je zal oogsten. Je zal zien hoe hard sommige mensen die kortstondige connectie, zelfs met totale wildvreemden, nodig hadden.
Zwaai naar kinderen. Glimlach naar de postbode. Zwaai naar ouderen. Groet de politie. Zwaai naar daklozen. Zwaai en glimlach nog een keer extra naar diegenen die er angstig uitzien. Probeer je innerlijke licht helemaal open te zetten en laat het over anderen schijnen.
En hou het even vol. Pakweg tot Pasen of zo. Deel dit bericht en zorg dat ook je vrienden, familie en buren meedoen.
Laten we zwaaien en glimlachen naar elkaar alsof we in het aards paradijs zijn beland. Zotten bij elkaar, ja misschien, maar de beste en mooiste soort zotten.
Zorg goed voor elkaar en zwaai je arm of glimlach je kaken nét niet uit de kom. Maar toch bijna. Tot zondag.