Wat is jouw grens?
Ik schrijf weinig over racisme, deels omdat hierover anderen beter kunnen spreken, maar ook omdat de tekst alleen uit walging zou bestaan.
Voor wie het toch wil horen: Jeroen beschrijft dit gevoel perfect. Het artikel in De Morgen is gruwel van de hoogste plank. En het blijft maar komen, met een racistische betoging aan de zee en hitlergroetende moordagenten die doodleuk hun job mogen behouden.
Soms hoor je "de grens is stilletjesaan bereikt", maar die is al lang, jaren geleden overschreden. Van Grieken kreeg als beloning een zitje in het parlement. De Wever zijn droom om de Vlaamse beweging "schoon" (en machtig) te krijgen is in zijn gezicht ontploft. Organisaties kan je niet van binnenuit veranderen, we erven gewoon nog steeds de haat uit de jaren '30.
Weet één ding: Met dit soort gasten kan je niet onderhandelen. Ze hebben het in hun hoofd gehaald dat ze de baas kunnen en moeten worden en hun innerlijke gruwel daarmee uitstorten over deze planeet, waarvoor geen grens bestaat die hen zou weerhouden. Je kan je dus maar beter de vraag beginnen stellen wanneer je je verzet. Wanneer je buren met geweld uit hun huis worden gesleept? Wanneer je iemand doodgeklopt ziet worden op straat? Wanneer vrienden of familie in de cel vliegen wegens "anti-fascistisch terrorisme", bestaande uit het bezit van de verkeerde tekst? Wanneer je hele stad volgezet staat met camera's en de politie uitgerust is met oorlogswapens? Wanneer er soldaten in het treinstation staan? Wanneer je biometrische gegevens plots ook allemaal opgegeven moeten worden?
Zeg mij eens: Wat is jouw grens?
Weet één ding: Met dit soort gasten kan je niet onderhandelen. Ze hebben het in hun hoofd gehaald dat ze de baas kunnen en moeten worden en hun innerlijke gruwel daarmee uitstorten over deze planeet, waarvoor geen grens bestaat die hen zou weerhouden.
https://www.facebook.com/jeroen.olyslaegers/posts/10223172158553489