Vallen in de duisternis.
Ja, een tweede tekst op eenzelfde dag. Het voelt gewoon niet oprecht, niet volledig om zo af te sluiten.
Wat was dit een donkere week. De Ineos plasticfabriek die als een zombie blijft doorrazen. De ISVAG afvalbrander als die er als nog groffer en even halfdood broertje naast loopt. De begraving van alle hoop voor het Toekomstverbond. De brutale ontkenning van wat er economisch nog ligt te wachten door de mensen die het zouden moeten oplossen.
Het is de vloek van met een licht rondlopen. Het doet je beseffen hoeveel duisternis er rond ons speelt. De diepte ervan en de monsters die er in liggen te wachten. Hoe sterker je licht, hoe dieper je daarin kan kijken. Tot plekken waar mensen het bestaan niet van willen geloven of waarover ze gewoon niets willen horen.
Het vreemde is dat zo’n aanraking met dat diepe duister me ook altijd doen denken aan liefde. Of beter, het zijn enkel liefdevolle gedachten die me kunnen komen halen uit die gitzwarte kathedralen en spelonken. Dat mechanisme ligt heel erg diep. Op dit soort dagen wil ik op het einde enkel nog liefhebben.
Misschien is het daarom dat de slaap zo moeilijk komt de laatste maanden. Het licht van het bewustzijn rukt me weg uit een plek die me teveel angst inboezemt. Waar gedachten en realisaties liggen te wachten die gewoon (nog) te moeilijk zijn. Misschien kent u dat gevoel wel?
Nochtans ontkennen we daarmee ook de dingen die ons vanuit het duister worden aangereikt. Gedachten die zich als donkere cadeaus aandienen. Dingen die we niet willen denken, maar beter toch eens zouden overwegen. Wat als we eens iets dierbaars alsnog zouden loslaten? Wat als we een mislukking (eindelijk) toegeven? Wat als we de onvolmaaktheid van de mens aanvaarden en daar gewoon mee aan de slag gaan als was het niet te corrigeren?
Wat als we ons eens met die gedachten in slaap, in de duisternis laten vallen? In de armen van de donkere muze, die ons omarmt met liefdevol maar moeilijk te absorberen gefluister.
Ik ga jullie alvast voor lieve vrienden. Geen zorgen, wanneer het tijd wordt om terug te keren is er meer dan genoeg licht om de weg terug te vinden.
Slaap zacht lieve vrienden.