Het rijk der kinderen.
Vandaag verjaarde mijn meter en bij uitbreiding ook mijn lievelingstante. Tante Lieve, zoals ook heel veel van mijn vrienden ze kennen. "Kom nog maar eens met z'n allen eten," zegt ze typisch en het gebeurt vaak ook gewoon.
Gisteren liet ze terloops vallen dat ze vandaag verjaarde. We waren er net in geslaagd een eerste videooproep te doen via de computer. Mijn snoetje was het eerste bekende gezicht dat ze de hele week had gezien. Maar er moest niks gebeuren voor haar verjaardag hoor, ze trok zich er wel door. Om tante Lieve al eens te horen klagen, moet je haar al héél goed kennen en dan nog is het op het kleinste volume.
Geen verjaardagsfeest voor tante Lieve? Ik denk het niet! Dus verzamelden we ons deze ochtend collectief, met een dozijn mensen achter de webcam. (Grote familie, dit is eigenlijk maar een kwart of zo van de hele bende.)
Tante Lieve en ik, wij praten meestal over de diepste onderwerpen, dingen die er echt toe doen. De liefde, de dood, filosofie, twijfels en vreugde, het is moeilijk te beschrijven hoe diep de groeve van onze conversatie loopt.
Het hoeft niet te verwonderen dat feestjes net het omgekeerde zijn. De grootste kolder eerst. Dus, ook nu. Iedereen met zijn/haar mooiste "feesthoed" achter de computer, "virtueel pakjes geven" (waaronder een doosje muntjes, een lichtjes gebruike haarborstelm een plastieken smurf en ga zo maar door). Een nonkel die plakband had geplakt over zijn webcam en er nu de lijm niet meer af kreeg, met een soort "nonkel in de mist" tot gevolg. Hilariteit. Veel praten was er niet aan, maar ik denk dat we wel een half uur de slappe lach hebben gehad.
Hier en daar een kind. Een kersverse baby, een kleuter, een stel tieners. Daarbij viel er iets op. Ik kan me vergissen, maar zou het kunnen dat voor veel kinderen dit de tijd van hun leven is? Tijd kunnen doorbrengen met hun ouders, die voor één keer niet voortdurend ergens naartoe moeten. Geldzorgen hebben geen betekenis in hun leven, tijd samen is al wat telt. Dat iedereen plots zo hard om elkaar geeft, voelen ze tot in het diepste van hun poriën.
Gelijk hebben ze, de kinderen. Dit is hun rijk, voor even. Het is een plek waarin hun wetten gelden, waar de wereld maar zo groot is als de afstand van achterdeur tot voordeur. Hun tijd, waarbij het tempo van de dag wordt bepaald door het rijzen van het brood.
Dat, lieve vrienden, vind ik stiekem wel een beetje mooi om te zien. Gun het ze maar. Laat ze de onschuld. Laat ze overal maar op en over kruipen. Als ze nog niet weten hoe je een kussenfort maakt, leer het ze dan nu stante pede maar aan. Je mag de foto's van de resultaten hieronder posten.
Zorg goed voor het kind - rond je en in jezelf.