Liefdesbrief

Nee, jullie zijn geen rabiate "antivaxers" die online allerlei gedoe verspreiden. Ik ken jullie eigenlijk vooral (persoonlijk) als erg empathische en gevoelige mensen die publiek nauwelijks iets zeggen over het feit dat je gekozen hebt je niet te laten vaccineren.

Jullie hebben me ook uitgelegd waarom. Jullie vertrouwen het boeltje niet, daar komt het op neer. Geen knettergekke samenzweringstheorieën over 5G enzo, maar gewoon grote bezorgdheid over hoe het vaccin ontwikkeld is, over mogelijke bijwerkingen, of het wel nodig is, etc.

Nee, geen zorgen, ik ga je niet proberen overtuigen met cijfermateriaal allerhande. Jullie weten ook dat ik het allemaal zo goed opgezocht heb als ik kon en me vervolgens heb laten vaccineren. Hoewel ik de treurnis in jullie ogen daarbij al ken, is het de duidelijkste manier om te communiceren hoe we inhoudelijk van menig verschillen. Maar nogmaals, daar gaat het niet over.

Wat ik zie en begrijp is de onwaarschijnlijke maatschappelijke druk die op jullie wordt uitgeoefend. Je wordt net niet vastgegrepen op straat en geïnjecteerd, maar als je de laatste show van Xander De Rycke zag, dan weet je dat dit een populaire fantasie is van velen.

Op veel manieren is het zeer duidelijk dat "verleiding" verschoven is naar "dwang". De Corona-pasjes laten op dat vlak niets aan de verbeelding over. Als je je niet laat vaccineren, mag je niet meer meedoen. Reizen, restaurants, feestjes, je wordt uitgesloten tot je inbindt.

Weet je waar me dat aan doet denken? Het doet me denken aan hoe je als kind ook tot vanalles en nog wat gedwongen wordt. Je bord leegeten, bepaalde kleding aandoen, op een bepaald moment gaan slapen, er moest nogal wat.

En soms gaat dat mis. Dan wil het kind niet meer eten, slapen of eender wat, dan gaat het in verzet. De hele trukendoos om dat verzet te breken is in principe dezelfde als bij vaccinatie: verleiding (het is zo lekker!), sociale druk (je broertje is wel braaf!) tot uiteindelijk ook uitsluiting (dan ga je maar naar bed zonder eten!).

Op fundamenteel niveau is het gevoel dat daarbij hoort me veel te goed bekend. Autoriteitsfiguren die me kwamen zeggen wat goed voor me was, het is nooit een echt succes geweest. En ja, na een tijdje word je ook erg wantrouwig. Waarom word ik gedwongen om dit te eten? Wat zit daar eigenlijk in?

Lieve vrienden, de moeilijke vraag die zich opdringt in zulke situaties is waar dit gaat eindigen. Het is duidelijk dat de maatschappij de druk steeds verder zal laten escaleren. Of dat fair, inhoudelijk onderbouwd is of eender wat maakt daarbij eigenlijk niet uit. We kunnen het over één ding wellicht eens zijn: Het wordt wellicht alleen maar erger. Als 80% van de volwassenen wel gevaccineerd zijn en de overheid zegt dat dit nog niet genoeg is, dan maak je echt geen schijn van kans om daar tegenin te gaan. Als min of meer collectief besloten is dat iedereen moet meedoen, dan ga je wat meemaken.

Nogmaals, of dit nu fair is of niet, daar gaat het niet eens over. Het is dwang, voor sommigen terecht, voor anderen niet. Dwang maakt overduidelijk onderdeel uit van onze manier van samenleven en daar horen vrijwel altijd "gedwongenen" bij.
Als je dan, op dit donkere moment, wanneer al je bewegingsruimte langzaam wordt afgenomen , spreekwoordelijk met honger in het donker van je slaapkamer zit te huilen, dan komt die andere vraag zich aanbieden:

Is dit de heuvel waarop je wil sterven?

Je weet wellicht perfect wat ik bedoel. Is dit de strijd waar je bijna je hele leven voor overhoop wil gooien? Weegt je wantrouwen daar tegenop?
Het is een eerlijke en bijzonder liefdevolle vraag, die ik ook aan een kind zou stellen: Hoe lossen we dit (samen) op? Bij zo'n oplossing "ontsnap" je niet aan de situatie, je zal uiteindelijk iets moeten eten.

"Drie happen?"
"Nee, twee."
"OK, twee happen."

En als dat je écht niet lukt, als je van deze strijd je levensstrijd wil maken, weet dan dat ik je nog altijd graag zie, mijn lieve niet-gevaccineerde vrienden. Weet dat ik hoop dat het probleem zich vanzelf oplost, al heb ik er geen goed oog op. Maar je emotionele lijden ontgaat me ondertussen heus niet. En weet dat je, als je toch ooit (in stilte?) van die heuvel naar beneden komt, de hele zaak wellicht verdampt als sneeuw voor de zon. We drogen samen je tranen, spoelen eventuele rancune weg met iets lekkers en beginnen aan de rest van onze levens (ja, wellicht met die f'king pasjes enzo).

Ik zie jullie graag.
Thomas Goorden