Every little thing's gonna be allright.

Nee, ik ben niet plots een positieve denker geworden. Dat was gewoon wat we daarstraks om 20u uit het raam zongen. "Don't worry, about a thing, because every little thing's gonna be allright." Ja, we waren met zes buren plus twee mensen die wat verloren op straat stonden, maar we zongen verdorie hard.

Dat vergt moed. Door de tranen heen (die iedereen ondertussen wel heeft voelen passeren wellicht) toch gewoon een liedje beginnen zingen. Dat is geen optimisme, dat is zelf-troost, dat is moed hebben.

Van 8u 's ochtend tot 8u 's avonds bezig geweest om de logistiek van maskermatch.be verder uit te bouwen. Amai, dat gaat iets worden. Maar dat ben ik over een paar weken vergeten. Dat zingen vergeet ik nooit. Hoe moeilijk het was om m'n stem over het geluid van die paar snel rijdende auto's te krijgen. Hoe je met een handvol mensen soms gewoon hardnekkig moet beginnen feesten.

Weet je nog, hoe we vroeger altijd stonden te wachten of er voldoende mensen mee de dansvloer opgingen voor we zelf durfden? Wel, ook dat idee is vanaf nu afgeschaft. Dansen is verplicht. Ja, in je eentje als het moet, hoe anders? En als iedereen dat doet, danst niemand alleen.

Maar dus, lieve vrienden, mag ik jullie oproepen om dit weekend (of morgen al) jullie naaimachines boven te halen of jullie fietsbanden goed op te pompen? We gaan iets heel bijzonders doen, we gaan er namelijk zorgen dat iedereen minstens 1 masker heeft en dat gaat niemand een euro kosten. Iedereen. En dan gaan we dat braaf allemaal dragen wanneer we toch nog eens naar de winkel moeten. Doe alsof je op vakantie in Japan bent, daar is dat al lang niet meer zo vreemd. Laten we er zachtjes maar zeker een nieuwe sociale norm van maken.

Dat en zingen en dansen.

This is my message to you.

- TG