Onbegrip en omarming.

Talloze mensen voelen compleet ontredderd aan. Maar het heeft een andere smaak dan de eerste lockdown, minder adrenaline, meer verbittering. Zij die konden vluchten, hebben dat gedaan. Diegenen die doorlopend voor “fight” kozen, hebben ondertussen een blik in de ogen eigen aan soldaten die terugkomen van het oorlogsfront. Maar langzaam zie je mensen verglijden in lethargie, de laatste fase. Stilliggen en wachten tot het overgaat.

Zo veel discussie. En waarover eigenlijk? Je kan vrijwel alles reduceren tot een probleem met menselijke heuristiek: Hoe beslis je dingen? Hoe vorm je je mening? Als je rondkijkt op straat is het vreselijk eenvoudig vast te stellen dat de meeste mensen gewoon nabootsen wat ze rond zich zien. En daar hoeven we eigenlijk niet zo snobberig over te doen. Virologie, niet-lineaire vergelijkingen, probabiliteit, als je echt een gefundeerde mening zou willen hebben, moet je jaren studies achter de kiezen hebben. En zelfs dan nog hebben we allerlei blinde vlekken. Zo zagen we nog maar net dat de hele politieke klasse (en misschien ook de adviserende GEES) zich compleet mispakten aan zoiets triviaal als een perfect voorspelde hittegolf. Terwijl ze een klein brandje in de voortuin te lijf gingen met de zwaarste pompwagens, liep de kelder onder water. Ook alle media van eender welk type of ideologie had dit gemist. We zijn zo dolgedraaid dat we zelfs niet eens meer beseffen dat het water ook opnieuw zal opkomen.

Alle menselijk lijden komt voort uit onbegrip. Aan die wetmatigheid ontsnapt niemand, zelfs de allerslimsten niet. Het mooiste dat een mens, eender wie, kan tonen is begrip voor dat onbegrip. Ook bij zichzelf.

Soms is zachte stilte het beste antwoord wanneer iemand begint te roepen. Proberen de mens te zien, die waarschijnlijk net zo bang en ontredderd is als zovelen.

Soms moet je gewoon vragen of iemand een knuffel nodig heeft. En als je dan een kleine traan ziet opkomen, ga dan gewoon voor die knuffel. Gooi de virologische heuristiek maar even over de haag. De dag dat dat handjevol levensreddende knuffels een probleem vormt mag je mij van alles de schuld geven. Zolang je maar zorgt dat ze lang genoeg duren en diep genoeg gaan.

En voor wie in de lethargie gevangen zit, is er slechts één relevante vraag: Wie wil je zijn op de dag dat je hier uitkomt? Want die dag zal komen. Hoe ziet die persoon er uit, wat voor leven is het, hoe maakt die persoon beslissingen? Eens je dat ziet, ben je eigenlijk al flink op weg uit deze donkere grot. Want die persoon zit al in je, die kan eigenlijk vandaag al beslissingen beginnen maken.

Maak daarna verbinding met alle andere mensen die ook net uit die donkere grot zijn gekropen. Weet dat geduld en acceptatie hierbij de superkrachten zijn die je moet kweken. Niet iedereen raakt op dezelfde snelheid door het donker heen en sommige mensen dagen wellicht nooit op in het licht. Het is absoluut zinloos om daar boos over te zijn.

Het grote werk ligt voor ons, niet in de grot.

Nota: Net zoals de vorige post, is er een absoluut moratorium op negatieve of kwade commentaar op dit bericht. Ze zullen verwijderd worden. Wat je (bijvoorbeeld) wel mag doen is iemand “virtueel” omarmen door ze te taggen en te zeggen hoe en waarom je ze zo graag ziet.