De kus van Dabrowski
Zaterdag het boek van Chris Van Camp opgepikt in De Groene Waterman (uiteraard) en in drie leesbeurten zat het al achter de kiezen. Wat. Een. Rit.
Ergens vreesde ik dat het te verdrietig, te zwaar zou zijn, maar alle hoeken en kieren zijn zo vakkundig dichtgeplamuurd met humor, oh zo veel brutale humor, dat je daar nauwelijks plek tussen zou vinden voor tranen. Dat is wellicht ook de bedoeling.
Is het een thriller? Is het een zelfhulpboek voor mijn type rare kwieten? Is het een autobiografische afrekening met het verleden? Is het een standup comedy show? Misschien wel iets van dat alles. Lekker weigeren om te kiezen, zoals dat hoort in het land der Dabrowskianen.
Hulde.