De dans.

In de supermarkt is iets vreemds gaande. Nee, niet de lege rekken van het toiletpapier. Niet de kassiersters achter plastieken platen.

We dansen. (Een beetje.)

1,5 meter of 2 meter afstand houden is niet gemakkelijk tussen al die rekken en met zo'n winkelkar bij de hand. Dus, we anticiperen. We kijken waar iemand eigenlijk écht naartoe wil en we passen onze eigen wandellijn daarop aan.

In alle stilte, zonder een woord te moeten overleggen, weten we wat moet gebeuren. Waar er pauzes nodig zijn, wat te onvoorspelbaar zou zijn qua beweging. We dansen met elkaar.

De muziek is traag. Een oude tango misschien. De gezichten zijn ernstig. Deze dans redt levens.

Wie gelooft dat het feestje ooit nog zoals tevoren wordt, dwaalt. Er wordt gedanst door iedereen tegelijk, in de supermarkt! Er zijn geen muurbloempjes meer. Niemand staat nog wat stoer langs de kant te staan. Alle armen zijn ontkruist, alle benen bewegen in dezelfde pas.

Hierna is alles mogelijk. Hierna kunnen we ook niet terug. Eens zo'n dans is begonnen, stopt het niet zomaar.

Dit is het einde van conservatisme. Wat kan er nog bewaard worden als alles op deze manier in beweging is? Waarom zou je zelfs nog terug willen naar het ongecoördineerde rommeltje dat we er vroeger van maakten?

Lieve vrienden, we kunnen deze dans wel aan. Als we het natuurlijke tempo toelaten. Als we blijven kijken naar de openingen die we elkaar kunnen laten. Als we nét dat plekje durven innemen dat we nodig hebben. Niet minder, maar ook niet meer.

Dansen is verplicht.
Dansen is verplicht.

Dansen. Is. Verplicht.

- TG