Ring the bell.

Het is bijna onvoorstelbaar hoe lang geleden dat al lijkt. Adrenaline rekt de tijd open als zo'n smeuïge wit-roze spek. Het lijkt tegelijk overdreven lang en overdreven kort.

Vannacht dient de slaap zich niet braaf aan. Het mentale aapje vol van ideeën en zorgen springt wild rond in de hersenkamer. Het wil maar niet gaan zitten.

Nog enkele uren en de vogels zingen weer. De vogels van Leonard Cohen.

"The birds they sang
At the break of day
Start again
I heard them say
Don't dwell on what
Has passed away
Or what is yet to be"

Ja, dat is het wel een beetje tegenwoordig. Elke dag moeten we opnieuw starten. Het verlies van de vorige dag vergetend en niet té veel denkend over wat nog moet komen.

Maar het lukt me niet elk dag. Een deel daarvan ligt in zorgen om de mens. Kunnen we solidariteit met elkaar voldoende ver oprekken? Leonard is er pessimistisch over:

"Yeah the wars they will
Be fought again
The holy dove
She will be caught again
Bought and sold
And bought again
The dove is never free"

Wat me het meest zorgen baart, is hoe zelfs de sterksten onder mijn talrijke en dierbare vrienden het duidelijk moeilijk hebben om stand te houden. Er kruipt oorlogsmoeheid in, de blik begint zich bij velen steeds meer naar binnen te richten, naar elkaar en naar zichzelf.

Heel de week al woedt er een discussie in mijn dagboek. Het is niet de eerste keer dat het er pittig aan toegaat, maar de duurtijd ervan, alsook de irrationaliteit en de woede die er deze keer in losbrak is nieuw. Normaal gaat zoiets liggen, maar dit mentale virus bleef maar spartelen en gif spuwen. Verbodsborden op profielfoto's als schild tegen denkbeeldige vandalen.

Het huis staat nog steeds in brand, maar het is nu een gecontroleerd vuur. Een aantal mensen zijn de schatkist aan het leegroven en de gangen lopen vol met gillende mensen.

"Ring the bells that still can ring
Forget your perfect offering
There is a crack in everything
That's how the light gets in"

Lieve vrienden, ik luid bij deze de bellen die nog kunnen rinkelen. Graaf diep in uzelf tot ge uw licht terugvindt en laat het doorheen de barsten schijnen.

Ja, we gaan doorheen een ramp. Maar de velden moeten nog steeds gezaaid worden. Wat stuk is en gerepareerd moet worden, mag niet eeuwig blijven liggen, dan krijgen we het nooit meer aan de praat. Daar worden achteraf geen standbeelden voor gebouwd en toch is daaraan beginnen het werk van echte helden.

Wat er in de gangen gegild is zal wegwaaien samen met de laatste assen. Wie onder deze omstandigheden liegt en rooft zal gestraft worden, ook al beweegt gerechtigheid traag.

En met die zinnen is het buiten (eindelijk) beginnen regenen. Goed, de waterton stond sowieso veel te leeg.

"Ring the bells.
They've summoned up a thundercloud."

Dus. Wie doet mee? Wie vindt die tweede (én die derde) adem? De aarde draait nog en we zijn er nog. Aan de slag.