Water-link and me.

Ja, ik schaam me te pletter, maar het doet me beseffen dat vrijwel niemand die dit overkomt er ooit iets over zegt. En dan verandert er nooit wat. Niet voor mij, niet voor die - vermoedelijk - vele anderen die gelijkaardige miserie meemaken. En ja, er zit ook een politieke kant aan. Maar dat komt later, in “deel 2”, eerst het verhaal:

Enkele maanden geleden kreeg ik plots een brief van een deurwaarder in de bus. Of ik aub onmiddellijk meer dan 1.800 € kon betalen voor een gemiste Water-link rekening. Drie dagen duurde het voor ik weer een beetje normaal kon functioneren. Dat betekende o.a. een vertrouwenspersoon bellen die wat op de hoogte is van mijn uitstelgedrag, die me uit de verlamming helpt. Met trillende handen en onder warme doch kordate begeleiding, probeerde ik uit te vissen wat er gebeurd kon zijn.

Het rare was immers dat ik anderhalf jaar geleden was verhuisd en geen wateraansluiting meer op mijn naam had. De online account bij Water-link bestond ook niet meer. Maar, bizar genoeg kon ik me gewoon terug inschrijven en - hup - daar stonden de rekeningen weer. Alleen stonden er niet één, maar twee adressen vermeld. Huh? Dat tweede adres was twee verhuizen geleden, ik woonde er al sinds 2014 niet meer. Een donker vermoeden vloeide als lood naar mijn maag.

En ja hoor. Precies omdat ik altijd zo extreem in de problemen kom met onbetaalde facturen (zie: uitstelgedrag), had ik gedacht slim te zijn en een domicilie op te zetten voor Water-link. Het is immers een intercommunale, overheid dus, die zouden daar toch niet zomaar misbruik van maken?

Bij het nakijken van de afschriften zag ik tot mijn stomme verbazing dat ze vijf jaar aan een stuk niet voor één, maar voor twee adressen geld hadden weggenomen. Omdat bij de overschrijvingen geen leveradres werd vermeld, maar een cryptische letter-cijfercombinatie en het tempo ook anders liep, waren ze nauwelijks uit elkaar te houden. Pas als ik de bedragen begon te vergelijken met wat online stond, kon ik het uitpuzzelen. Water-link was er in geslaagd om op vijf jaar tijd meer dan 1.500 € onterecht van mijn rekening te halen, voor het waterverbruik van iemand anders.

Plots vielen ook een aantal andere vreemde gebeurtenissen op hun plek. Zo kreeg ik in het voorjaar plots een email met daarin een overdracht van waterrekening tussen de persoon die gedurende die vijf jaar op dat oude adres had gewoond en zijn opvolger. Toen ik aan Water-link vroeg waarom ik deze mail kreeg, kwam er geen antwoord. Maar, als ik het uitreken, is dat document de oorsprong van de extra rekening van 1.800 €: De laatste meterstand, zoals doorgegeven door iemand anders die al die jaren nooit voor zijn water heeft betaald.

Toen ze me vorig jaar vroegen om waterstanden en ik ze zei dat dit een vergissing moest zijn, omdat ik geen waterrekening had, kwam het antwoord dat ik dat mocht negeren, dat het een vergissing was. En helemaal in 2015 vind ik ook nog een mail van de eigenaar van het huis aan Water-link omdat hij vermoedde dat er iets mis was gegaan met de overdracht. Wat daarmee verder gebeurd is, is onduidelijk.

Maar hier vinden we dus uiteindelijk de kern van het probleem. Toen ik in 2014 uit dat huis vertrok, was er geen volgende bewoner. De eigenaar ging het pand verkopen. Dan aanvaardt Water-link geen overdrachtformulier, maar moet je een “opzeg” doen. Of tenminste, dat is nu zo. Geen idee hoe het vijf jaar geleden in elkaar zat. Geen idee ook wat ik geprobeerd heb of niet. Maar Water-link zegt eenvoudigweg: Wij vinden niets, dus is het jouw schuld. (Dat hun helpdesk chronisch alarmsignalen negeert moeten we daarbij ook maar aanvaarden.)

Maar het kan natuurlijk dat ik iets verkeerd heb gedaan. Dat jaar herinner ik me nog goed, het was immers het vreselijke jaar van echtscheiding. Ik herinner me nog hoe er dat najaar o.a. parkeerboetes uit Amsterdam in mijn bus vielen, uiteraard eveneens een deurwaarder met zich meeslepend. Afkomstig van een auto die was gekocht door mijn ex-vrouw, maar die (om verzekeringstechnische redenen) op mijn naam stond. Boetes die zij weigerde te betalen. En zo waren er nog wel wat zaken.

Toen ik het met mijn coach-therapeute over mijn moeite met financiële administratie had, zei ze vlakaf: Je hebt wellicht gewoon een financieel trauma. Dat kwam wel even binnen. (En toen moest Water-link nog opduiken.)

Het is niet moeilijk te zien dat dit zonder meer waar is, dat dit een diep trauma is. Het is pas recent dat ik hier zelfs over durf te praten, dat ik mezelf echt fysiek kan dwingen om post open te doen. Of, als het echt niet meer gaat, er iemand bijhaal om me daarbij te helpen.

Het is ook duidelijk een cyclus waar ik niet uit schijn te geraken. Elke keer er een administratieve fout optreedt, lijk ik daar keihard voor te moeten betalen. Dat zorgt ervoor dat ik helemaal in de kramp ga als het over financiële administratie gaat, mijn uitstelgedrag trapt zichzelf instant in gang en de voedingsbodem voor het volgende probleem ligt er al.

En, laat het duidelijk zijn, financiële stabiliteit is dus een onbestaande factor in mijn leven. Ergens denk ik dat ik zelfs geïnternaliseerd heb dat dit mijn “lot in het leven” is. Ook deze rekening kan ik gewoon niet betalen, zeker niet middenin dit ploeterjaar.

Toen vorige maandag een medewerker van Water-link me opbelde met de boodschap dat ze dit gewoon als mijn fout beschouwden en dat ik nog eens 1.800 € zou moeten betalen voor water dat ik nooit gebruikt heb, bovenop alles wat ik "per ongeluk" al kwijt was, was bij haar geen enkel begrip voor mijn existentiële frustratie. Wellicht is het zo iemand die gewoon niet begrijpt dat iemand hier moeite mee zou hebben en die denkt “wie niet horen wil, moet voelen”. Misschien denk je dat zelf nu ook, op dit moment. Het is niet moeilijk om zo’n schampere opmerkingen te krijgen in deze boekhoudkundig georiënteerde wereld.

De eerste advocaat die ik contacteerde zei ook zoiets: Als je hebt betaald, is dat eigenlijk een bekentenis van schuld. Dat het via domicilie is gegaan, dat je aan die afschrijvingen niet kan zien voor welk adres het is, dat ik in de systemen van Water-link op twee adressen moet gedomicilieerd zijn geweest, dat is allemaal van geen tel natuurlijk. Maar we weten allemaal dat de meeste advocaten gewoon niet graag aan zo’n “rommeldossier” beginnen.

Daarin ligt de diepe, diepe schaamte natuurlijk. Ik heb natuurkunde gestudeerd, heb al meer dan 10 jaar een eigen bedrijf, maar slaag er structureel niet in om mijn eigen financiën op orde te krijgen. Het is alsof al mijn mentale kracht hier hopeloos tegen is. En elke keer wanneer ik vooruitgang lijk te maken, rolt er een nieuwe rotsblok naar beneden die alles weer plat walst. In dit geval een rotsblok die vijf jaar lang in stilte was aan het groeien. Een rotsblok die de geur van echtscheidingen en noodgedwongen verhuizen met zich meedraagt.

Deel 2

Er zit ook een politieke kant aan dit verhaal. Water-link is immers een klassieke “intercommunale”, zoals vroeger Electrabel dat was. Dat verklaart ook waarom het zo moeilijk is om ertegen te “vechten”. Het houdt zo wat het midden tussen een belastingsdienst en een bedrijf. Je kan ook niet kiezen van wie je water krijgt, het is gewoon een monopolie. Dat betekent dat er geen enkele inherente reden is om klantvriendelijk te zijn: Je hebt toch geen keuze. De klant heeft altijd ongelijk.

Maar dat is niet het enige. Toen ik aan één van de vele medewerkers waarmee ik contact heb gehad vroeg of dit vaak voorkwam, dat mensen verkeerdelijk waterrekeningen betaalden zei ze me twee dingen:
“Dat zou ik even moeten vragen. Ik werk hier nog niet zo lang.”
“… Dat mag ik u van mijn supervisor niet zeggen”

Als dan de alarmbellen niet afgaan, weet ik het niet. Dus, even verder graven. Water-link heeft als intercommunale natuurlijk een raad van bestuur en daar zitten niet minder dan zestien (!!) mensen in. Vanop de website:

Dehaen Babette
El Mzairh Hicham
Gantman André (voorzitter)
Joost Goris
Laenens Koen
Lambrecht Gerda
Mahieu Monique
Marinower Claude
Meirsman Danielle
Paredaens Patrick
Sekeris Tjerk
Van Damme Ann
Van der Vloet Jan
Voets Lieve
Voorhamme Robert (ondervoorzitter)

Als je enkele namen herkent, is dat normaal, want het zijn stuk voor stuk partijpolitici. Het grappige is dat ze zelfs iemand vergeten zijn: Goele Custers (N-VA, Mortsel) staat immers wél in de jaarrekening vermeld, maar niet op de website. Niemand die het merkt.

Je kan al raden waarom ik de jaarrekening heb opgesnord. Want ja hoor, op pagina 36 kan je de reden vinden voor dit verschrikkelijk hoge aantal “bestuurders”. 39.277,2 €, dat is wat ze elk jaar onder zichzelf verdelen. Oftewel ongeveer 2.500 € per persoon per jaar. Een “leuk zakcentje” dus. In het geval van Robert Voorhamme gaat het zelfs niet meer over een verkozen politicus, maar een soort van “aanvullend pensioen”. Robert Voorhamme is al ex-schepen ondertussen al 71 jaar oud. Op het einde van zijn bestuursmandaat bij Water-link, in 2025, zal hij 76 jaar oud zijn.

Voor wie dit niet goed kent: Dit soort bestuurszitjes bij o.a. intercommunales zijn hoe partijen hun eigen politici financieel wat extra belonen. Bijvoorbeeld André Gantman, de voorzitter bij Water-link, heeft nog een dozijn andere mandaten en is ook nog ergens anders voorzitter: Het Kunsthuis Opera Vlaanderen Ballet Vlaanderen. Hij is ook fractieleider bij N-VA, advocaat, heeft paarden en schrijft tussendoor boeken. Je moet het maar kunnen. Oh, hij is blijkbaar ook in 2006 veroordeeld voor witwaspraktijken enzo. Water-link is ongetwijfeld in goede handen.

Ja, lieve vrienden, dit is nu echt de politieke graaicultuur in actie. Het meest zotte verhaal op dat vlak was natuurlijk dat van Leen Verbist (sp.a) en Koen Kennis (N-VA), die niet eens merkten dat er 2,5 jaar lang voor één of ander mandaat (Telenet, 12.000 € per jaar) per ongeluk op de verkeerde rekening terechtkwamen.

Ook bij BAM nv kan je al gauw 1.000 € per maand binnentrekken, waarvoor je telkens één vergadering moet bijwonen. Zo is ons land bezaaid met politieke mandaten.

Je zou dan misschien nog kunnen denken dat die politici wel werk verrichten in zo’n raad van bestuur. Maar... minstens één van zit bij mijn Facebook-vrienden. Ik mocht hem vragen doorsturen, wat wel zo vriendelijk is natuurlijk. In mijn mail vroeg ik hoe vaak het voorkwam dat mensen onterechte rekeningen betalen, of Water-link nakeek of mensen niet dubbel gedomicilieerd staan, wat de bestuursvergoedingen waren, waarom er zoveel bestuurders waren, etc. Algemene, structurele vragen dus. Sindsdien bleef het muisstil. “Anti-politiek” noemen ze je opmerkingen dan.

Je kan er niet omheen dat partijpolitici dit ook aan elkaar aanleren: Geen moeilijke vragen stellen, geen mensen proberen helpen. Gewoon lippen op elkaar en cashen. Ik maak me al lang geen illusies meer.

Maar ik weet ook dat ze wél meelezen, zeker als jullie dit verder helpen delen. Dus, beste volksvertegenwoordigers, dit is wat je kan doen om dit soort situaties te helpen voorkomen:

• Laat Water-link op hun automatische betalingen het leveradres vermelden.
• Laat Water-link nakijken of mensen op twee plekken gedomicilieerd zijn.
• Wanneer iemand zich op een nieuw adres inschrijft en er staat nog een oud adres actief in het systeem, laat dit dan dubbelchecken. Jullie hebben misschien allemaal tweede verblijven, maar dat is dus niet de norm in Vlaanderen.
• Geef je medewerkers een betere training en betere middelen voor het oplossen van individuele dossiers. Wanneer je medewerkers enkel kunnen zeggen “het (computer)systeem laat dat niet toe” of afkomen met “dat mag ik u niet zeggen”, ook al voelen ze perfect hoe onfair een situatie is, dan weet je dat er iets ernstig mis is. Anders zit je op termijn met een helpdesk waar alleen nog psychopaten goed kunnen functioneren.
• Doe eens een doorlichting van je communicatie over waterrekeningen. Komen de enveloppes op verschillende adressen aan, ook al is het dezelfde rekening?

Jullie zitten met zestien in het bestuur en worden er voor betaald, het zou niet zo moeilijk mogen zijn om wat te verbeteren hier en daar. Voor enkele duizenden euro's, of een bestuurszitje, kom ik graag de consultancy doen. (Da’s sarcasme.)

En hoe moet het verder met mijn eigen verhaal? Geen idee eigenlijk. Net zoals bij de toeslagenaffaire in Nederland, willen advocaten zich hier liever niet mee bezig houden en blijven de verantwoordelijke politici gewoon oorverdovend stil. Moet ik zelf die man contacteren die vijf jaar gratis water heeft gehad? (Leuk.) Wachten op volgende brief van de deurwaarder en dan van iemand geld lenen om de eindafrekening van iemand anders te betalen, waarna ik weer meer dan 3.000 € aan broodnodige middelen kan proberen inhalen? (Nog leuker.)

Sowieso is dit “cadeautje” van Water-link voorlopig het enige wat onder mijn kerstboom ligt. Maar ik vermoed dat ik lang niet alleen ben, dat er talloze mensen gelijkaardige dingen meemaken, met Water-link of gelijkaardige gewetenloze menselijke constructies. Mensen die misschien geen stem hebben, zoals ik, die zich nog niet voorbij die alles verpletterende schaamte hebben gekregen. Laat deze schreeuw ook voor hen klinken.