Nog meer water.

Conflicterende emoties regeren. Tonnen stress, maar ook zoveel liefde. Delen daarvan kon je publiek mee volgen, maar de meest intense berichten zijn diegene die je achter de schermen krijgt van familie, vrienden en zelfs totale vreemden die je allerlei hulp aanbieden. Best wel ongelofelijk eigenlijk, hoe dat kan lopen.

Eén van die stukjes hulp kwam uiteindelijk uit politieke hoek en was eenvoudigweg het email-adres van de CEO van Water-link. Daarnaast weet ik ondertussen nog veel meer over hoe Water-link eigenlijk functioneert en waarom.

Maar met dat alles komt ook het besef hoeveel geluk ik met dit alles nog heb. De toegang tot dat soort sociaal/financieel/politiek netwerk, de capaciteit om zoveel informatie te verwerken en daaruit een soort van plan distilleren, zo ergens losjes tussen het avondeten en een onrustige nacht. Weten hoe je zo’n email schrijft naar zo’n CEO (een mix van smeken, diplomatie en bondigheid). En ja, daarbij zat een lijst van dingen die Water-link zou kunnen doen met de manier waarop hun administratie en communicatie werkt, die dit soort volstrekt onnodige en absurde toestanden kunnen helpen vermijden. Op een bizarre manier is dat één van de manieren waarmee ik me over de schaamteberg kan heisen van zo op te komen voor iets dat zo geïnternaliseerd als “mijn probleem” is geraakt, door te proberen ook voor andere mensen een verschil te maken. Mensen zonder zulke megafoon.

Hoe moet je dit noemen? Een “high functioning schuldenaar”? Daarbij hoort echter ook de verpletterende empathie voor al die mensen die gelijkaardige dingen meemaken, maar die nog veel verder wegzakken. Want er blijven dingen die ik met hen deel. De schaamte, de moeilijkheden om nog goed te functioneren, de blinde paniek.

Dit werd me ook toegezonden, een podcast over de schuldindustrie:
https://decorrespondent.nl/6048/luisteren-schuldig-zette-armoede-op-de-kaart-wij-spraken-de-makers/363855536352-55ec9b08

Na het versturen van de mail heb ik er al huilend naar geluisterd. (Fuck it. Ik ga het gewoon schrijven hoe het is.)

Het ironische van dit alles is dat ik eigenlijk aan een alternatief geldsysteem had moeten zitten werken. Heel complex programmeerwerk, waarbij ik elk stukje cognitieve bandbreedte eigenlijk broodnodig heb. Dat soort indirecte interesten bij schulden is - bizar genoeg - ook de hele onderliggende reden van het onderzoeksproject waarin dit past.

Maar uiteindelijk, op het einde van het verhaal, weet ik zeker dat al deze pijn zo lelijk als de donkere wolken buiten tentoon te spreiden er ook nu al effect heeft. Hier en daar gaf het al een kleine duw richting een menselijkere wereld. Mensen die zichzelf herkennen in kleine opmerkingen en nu - in lichte shock wellicht - een aantal dingen aan het lezen zijn die mij enorm hebben geholpen. Mensen die zich gesterkt voelen in hun eigen verzet tegen dit systeem, die mee aan het zoeken zijn hoe we hier samen iets mee kunnen doen. Burgerlobbyisme vanuit de brute realiteit.

Lieve vrienden, misschien begrijp je hier niks van. Misschien denk je: “Waarom kiest die man zo een moeilijk pad?” Tegenwoordig denk ik vaak dat het pad mij gekozen heeft, al heel erg lang geleden. Maar echt begrijpen doe ik dat ook nog niet.

En de CEO van Water-link? Uit zijn autoreply kan ik opmaken dat zijn vakantie vandaag begonnen is.

(En nu ga ik nog wat verder mediteren over schuld en schaamte, net zolang tot het helemaal uit mijn systeem is gebrand.)