Eén oog open, één oog dicht.

Waar ben ik dan allemaal mee bezig seg? Nog even geduld, lieve vrienden, alles zal worden onthuld. Op maandag. Wellicht.

(toki tenpo pona)

Voor we bij de kern van de zaak komen, even iets dat flink werd vermeden tot dusver. (Naast het woordje "ik", maar daar gaat het later nog wel eens over.) Op dag 8 & 9, ondertussen alweer een eeuwigheid geleden dus, hadden we het over escapisme. Over hoe het de moeite loont om de donkerte nu en dan in de ogen te kijken.

Voor de komende 3 weken vervalt die tip volledig. Laten we niet teveel ingaan op het waarom ervan, maar als je eens een pauze wou inlassen in het volgen van nieuws, zijn de komende 3 weken wellicht het beste moment ooit. De reden zit verscholen in de cijfertjes, maar je mag het voor één keer gewoon op basis van mijn woord doen. Je zal niets leren uit het nieuws de komende 3 weken. Ontsnap maar even.

Een conversatie die nu en dan bovenkomt gaat over de "goede kanten" van deze pandemie. Nu ja, in feite gaat het vooral over de effecten van de lockdown. Je hebt het vast ook al wel gemerkt. Het is buiten zalig stil, de luchtkwaliteit is fantastisch, CO2 uitstoot is dramatisch teruggevallen, enzovoort enzoverder.

Maar het voelt wat wrang aan, toch? Hoe kunnen we het hebben over positieve kanten aan zoiets verschrikkelijks?

En dan heb je ook nog die andere conversatie, waarbij we zelfs vrezen dat dingen terug "zoals vroeger" gaan worden wanneer de te verwachten vaccins hier korte metten mee hebben gemaakt. Of, dat zelfs nog meer CO2 zal uitgestoten worden om de geldberg terug naar het "normale" niveau te brengen.

Alleen is daar weer dat verraderlijke woordje: "normaal". Hadden we niet afgesproken dat we het "standaard" gingen noemen?

Twee keer laten we ons bij de neus nemen.

Ten eerste is het helemaal niet zo dat de huidige situatie een voorspiegeling is van hoe de wereld zou kunnen zijn. Dat heeft niets te maken met een onvermijdelijke terugkeer naar de vorige "standaardsituatie", maar louter met het feit dat dit alles tijdelijk is. Dit kan gewoon niet de staat van de wereld worden, want dit virus kent hoe dan ook z'n beloop.We doen een soort vreemde koorddans, maar aan elke koord is een eind.

Nu komt het tweede aapje loeren. Het is evengoed onmogelijk dat we teruggaan naar hoe de wereld nog geen maand geleden liep. Ook dat is absoluut onmogelijk. Als je er even bij stilstaat besef je meteen waarom: ons monetaire/economische systeem is bont en blauw geslagen, partijpolitiek staat met de billen bloot en we hebben allerlei dingen over onszelf ontdekt die we anders nooit hadden kunnen weten.

Het is met andere woorden een valse discussie, een valse dichotomie tussen twee even onmogelijke utopieën.

De toekomst laat zich niet op die manier vastpinnen. Ze glipt uit de handen van de statische observator. We zijn in beweging, we zijn koorddansers. Aan het einde ervan zijn we niet op dezelfde plek waar we vertrokken zijn.

Dit biedt ons een pad uit deze discussie. De vraag is immers niet wat goed is aan deze crisis of wat slecht was aan de wereld hoe ze tevoren was. De vraag is wat we - als het even kan - uit de brand willen proberen wegslepen. Wellicht lukt dat niet helemaal en zal er overal wel wat brandschade aan zijn. Maar dat is ok. Ook dat fixen we uiteindelijk wel.

Dus kijk er misschien eens naar met die blik. Ons huis staat in brand. Kijk om je heen. Wat wil je nog proberen meenemen? Wat is niet té zwaar, wat kan en wil je desnoods proberen slepen? Het is beter hier over na te denken voor je er geen tijd meer voor hebt, ipv pas wanneer evacuatie onvermijdelijk wordt. (Na zo'n brand stort meestal het dak nog eens in ook.)

De mooiste maatschappijen werden gebouwd op de ruïnes van de vorige.

PS: Voor de mensen die op zulke informatie kicken, ja, deze tekst werd geschreven in een Cookie Monster onesie.