Dag - euh - 12. Normaalzucht.

Het is een vraag die me al een tijdje bezighoudt. Hoe kan het in godsnaam dat ik me zo goed voel en zo verschrikkelijk productief ben, gezien de omstandigheden? Het is immers een hele rare kronkel; kalm worden wanneer de boel uit elkaar dreigt te spatten en helemaal emotioneel wegzakken in periodes vol "niets"? Beginnen grijnzen als je met 4-5 Beaufort over de Oosterschelde aan het opkruisen bent met een zeilboot, terwijl benedendeks alle borden uit de kasten vliegen.

Ja, dat heeft wellicht met een diepgewortelde overlevingsdrang te maken. Wellicht ook een soort "cadeau" uit bepaalde trauma's. Toen na slechts enkele maanden in een kersvers huwelijk alles was ingestort, stond dit in grote letters op de spiegel van de slaapkamer geschreven:

Zwaartekracht kan
niet temmen
dat wat
vleugels kweekt.

Maanden heeft het geduurd om opnieuw daarin te kunnen geloven. En toen zijn we de Olympus gaan beklimmen om het vuur terug te geven aan de goden. (Maar dat is een verhaal voor een andere keer.)

Misschien is het toch ook nog iets anders. Wanneer je mensen vandaag soms hoort praten, lijkt het wel of ze zich na een 10-tal dagen al helemaal hebben aangepast. Dit is blijkbaar het nieuwe normaal. Niemand telt af, als iemand daar al mee begonnen was. En we stellen ons voor hoe het leven zou zijn als bepaalde aspecten eeuwig zouden blijven. Vergaderingen die maar 15 minuten hoeven duren omdat je gewoon de videocall afsluit wanneer alles gezegd is. Wat ga je doen? Nog 15 minuten naar elkaar zitten kijken? Ja, dat kan perfect het nieuwe normaal worden.

We ontwikkelen vliegensvlug nieuwe culturele normen. Wat "ok" wordt gevonden en wat we van elkaar verwachten verschuift helemaal. Waar je vroeger triest was dat niemand naar je feestje kwam en je alleen maar berichtjes kreeg, ben je nu al heel erg blij als je berichtjes krijgt. Het went snel hé.

En sommigen lijken nog steeds te denken dat het hierna heel vlot weer richting "business as usual" zal gaan.

Alleen, lieve vrienden, is dit natuurlijk een illusie. Ergens beseffen we dat wel. De werkelijkheid zal nog een hele tijd onder onze voeten verschuiven, zonder dat we een stabiele claim kunnen maken op wat "normaal" is. Wanneer de grootste effecten van het virus gaan liggen zijn, volgt nog de economische schokgolf die er als een natuurwet bij hoort. Dit komt omdat standaardgeld domweg gebaseerd is op eeuwige groei kuch schulden kuch en omdat de boel in elkaar stuikt als we geen schulden meer maken. Maar dat is een verhaal voor later.

Alleen blijven we ten prooi vallen aan normaalzucht.

OK. Oplossingen? Zoals gebruikelijk, ligt er het moeilijke pad, dat meer werk vergt, maar dat uiteindelijk veel meer oplevert. We moeten onze hechting aan het normale langzaam oplossen, als een bruistablet in de kolder. Routineus dingen doen die geen routine zijn. Als gewoonte het ongewone opzoeken. Carnaval op kantoor en trage gedichten voorlezen op de dansvloer. Blijf doorlopend zo wild dansen dat het niet opvalt wanneer de vloer weer verschuift.

Oh ja, een laatste truukje voor de huis-tuin-en-keuken-magiër: Stop met dingen "normaal" te noemen, maar noem ze "standaard". Standaardwerk, standaardgeld, standaardpolitiek, standaardcultuur, het maakt het al een stuk gemakkelijker om het los te laten.

Zorg goed voor elkaar, op alle niet-standaard manieren die je kan bedenken.